Janusz Korczak(właściwie Henryk Goldszmit), ps. „Stary Doktor” lub „Pan Doktor, ur. 22 lipca 1878 r. lub 1879 r. w Warszawie – polsko-żydowski lekarz, pedagog, pisarz, publicysta i działacz społeczny. Autor wielu powieści, publikacji i wypowiedzi radiowych. Publikował w różnych czasopismach humoreski i artykuły na tematy społeczne, obyczajowe i wychowawcze. Dorobek pisarski Korczaka to ponad 20 książek, około 1400 tekstów drukowanych w około 100 pismach, oraz około 200 materiałów nie publikowanych, które powstały „z wnikliwej obserwacji doli i niedoli dziecięcej, z rozmów z małymi gazeciarzami, z obserwacji nocnej żebraniny, pracy w szpitalu”. Pamięć, którą pozostawił po sobie i publikacje, w których żyją dzieci myślące, cierpiące i buntujące się przeciwko złu, szukające dobra i sprawiedliwości, zapisały się trwale w polskim życiu społecznym i w piśmiennictwie.
Pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Po maturze (1898 roku) podjął studia medyczne na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu w Warszawie. W 1905 roku otrzymał dyplom lekarza oraz rozpoczął pracę w żydowskim Szpitalu dla Dzieci imienia Bersonów i Baumanów w Warszawie. W latach 1905-1906 zdobywał też doświadczenie jako lekarz wojskowy po powołaniu go na front wojny rosyjsko-japońskiej. Dla pogłębienia wiedzy medycznej pojechał na rok do Berlina (1907/1908) i na pół roku do Paryża (1910). Tam brał udział w wykładach z pediatrii i pedagogiki. W 1910 lub 1911 r. przebywał miesiąc w Londynie, odwiedzając tamtejsze szkoły i domy opieki – to właśnie tam zrezygnował z założenia własnej rodziny i postanowił ostatecznie poświęcić się jedynie pracy z dziećmi.
W 1912 roku rozstał się na zawsze z pracą w szpitalu. Razem ze Stefanią Wilczyńską założył i prowadził w latach 1912–1942 Dom Sierot – dla dzieci żydowskich w Warszawie. Siedziba Domu Sierot znajdował się przy ulicy Krochmalnej 92 , w budynku wybudowanym przez Towarzystwo „Pomoc dla Sierot”, które także finansowało działalność placówki. W listopadzie 1940 Dom Sierot został przeniesiony do getta na ulicę Chłodną. Od 1919 r. współpracował z Marią (Maryną) Rogowską Falską przy organizowaniu zakładu wychowawczego „Nasz Dom” dla dzieci polskich w Pruszkowie, a od 1928 r. na warszawskich Bielanach. Prowadził wykłady w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej i Wolnej Wszechnicy Polskiej; był stałym współpracownikiem wielu pism, m.in. „W Słońcu”, „Szkoła Specjalna”.
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej. W latach 1919–1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę lekarza w Wojsku Polskim w zmilitaryzowanych szpitalach w Łodzi, Szpitalu Ujazdowskim i na Kamionku w Warszawie. W 1926 r. założył pierwsze i jedyne w swoim rodzaju czasopismo dla dzieci „Mały Przegląd”, redagowane wraz z dziećmi (ukazywało się do 1939 r.). Pismo było tygodniowym dodatkiem do żydowskiego dziennika „Nasz Przegląd”. Było tworzone z autentycznych listów i materiałów nadsyłanych przez dzieci i młodzież. Korczak był jego redaktorem do 1930 r., później przekazał tę funkcję Igorowi Newerlemu. W czasie okupacji nosił polski mundur wojskowy. Angażował się także w działania na rzecz innych placówek, w tym największego sierocińca w warszawskim getcie przy ul. Dzielnej.
W ostatnich trzech miesiącach życia pisał pamiętnik, ostatni zapisek datowany jest na 4 sierpnia 1942 r. – podczas wielkiej akcji likwidacyjnej warszawskiego getta. Korczak, pracownicy i ok. 200 wychowanków „Domu Sierot” został wywieziony do obozu zagłady w Treblince, gdzie zginął. Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka; domagał się, by uznano, że dziecko jest pełnowartościowym człowiekiem od chwili narodzin, na każdym etapie swego istnienia i ma prawo być sobą, takim jakim jest. Idee te znalazły odbicie i rozwinięcie w stworzonym przez Korczaka nowoczesnym systemie wychowania. Chciał organizować społeczeństwo dziecięce na zasadach sprawiedliwości, równych praw i obowiązków. W placówkach, które prowadził życie wewnętrzne organizowały takie instytucje jak sejm (dziecięcy parlament), sąd i redagowana w nich prasa. Swe poglądy pedagogiczne Korczak zawarł przede wszystkim w tetralogii „Jak kochać dziecko” (1920) i programowym utworze „Prawo dziecka do szacunku” (1929), a także w wielu innych pracach (między innymi: „ Momenty wychowawcze”, „Prawidła życia”, „Pedagogika żartobliwa”.
Twórczość literacka Korczaka dla dzieci i o dzieciach łączy humanitaryzm i głęboką znajomość psychiki dziecięcej z liryzmem, humorem i fantazją; do najbardziej znanych utworów należą adresowane do dzieci powieści: „Mośki, Joski i Srule”, „Józki, Jaśki i Franki”, „Król Maciuś I”, „Król Maciuś na wyspie bezludnej” , „Kajtuś czarodziej” oraz „Bankructwo małego Dżeka”. W jego dorobku literackim znajdują się również naturalistyczne powieści społeczne: „Dzieci ulicy”, „Dziecko salonu”, satyra obyczajowa „Koszałki opałki”. Pisał też prozę poetycką – „Sam na sam z Bogiem” oraz utwory dramatyczne, np.: „Senat szaleńców”. Od wiosny 1935 r. współpracował z Polskim Radiem, w którym prowadził audycje zwane „gadaninkami radiowymi” jako „Stary Doktor”. W 1937 r. został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. (zm. w sierpniu 1942 r. w Treblince).
Biografia chronologicznie – etapy życia i działalności:
Data urodzenia:
22 lipca 1878 lub 1879. Wobec braku metryki, daty rocznej nie udało się dotąd ustalić z całą pewnością. Korczak wymieniał obie daty, wspominając w Pamiętniku, że przyczyną niepewności jest to, że ojciec dłuższy czas nie wyrabiał synowi metryki.
Nauka i studia:
1891-1898, nauka w Praskim Gimnazjum, które mieściło się na Pradze przy zbiegu ówczesnych ulic Brukowej i Namiestnikowskiej; w 1905 szkołę przeniesiono do własnego gmachu na rogu ulic Jagiellońskiej i Zygmuntowskiej; istnieje tam do dziś jako Liceum Ogólnokształcące im. Władysława IV (adres Jagiellońska 38); w gmachu znajduje się dziś tablica pamiątkowa ku czci Korczaka.
1898-1904, studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (wydział mieścił się w Pałacu Kazimierzowskim przy ulicy Krakowskie Przedmieście), zwieńczone dyplomem lekarza 17 marca 1905.
1900, słuchacz tajnego „Uniwersytetu Latającego”, nielegalnej wyższej uczelni, na której wykładali wybitni uczeni polscy, profesorowie bez katedr, zapewniający wiedzę na wyższym poziomie niż pozostający pod kuratelą zaborczych władz carskich uniwersytet.
Debiut pisarski; współpraca z „Kolcami”:
Humoreska „Węzeł gordyjski”, podpisana kryptonimem Hen. „Kolce. Tygodnik humorystyczno-satyryczny” 1896 nr 39. Z pismem tym Henryk Goldszmit współpracuje do 1904; ogłasza tam około 250 tekstów (humoreski, felietony satyryczne) pod różnymi kryptonimami.
Wyróżnienie w konkursie
dramatycznym im. I.J. Paderewskiego:
W 1899 r. dramat „Którędy?”, nadesłany na konkurs pod pseudonimem Janasz Korczak, otrzymał zaszczytne wyróżnienie. Tekst dramatu nie dochował się.
Współpraca z czasopismami (wymienione najważniejsze):
„Czytelnia dla Wszystkich. Tygodnik literacko-powieściowy dla rodzin polskich”, 1898-1901; ponad 150 tekstów podpisywanych kryptonimami i pseudonimami, także powieść „Dzieci ulicy” w tygodniowym dodatku powieściowym.
„Wędrowiec. Pismo ilustrowane”. 1900; siedmioodcinkowy cykl artykułów na tematy wychowania pod pseudonimem Janusz Korczak.
„Głos. Tygodnik naukowo-literacki, społeczny i polityczny”. 1904-1905; drobne teksty w rubryce „Na mównicy” (będącej trybuną ideową pisma), krótkie reportaże, felietony, artykuły społeczno-polityczne, podpisywane kryptonimami i pseudonimami; także powieść „Dziecko salonu” w odcinkach; pismo zawieszone przez carską cenzurę.
„Przegląd Społeczny” (kontynuacja „Głosu” pod zmienionym tytułem). 1906-1907; „Społeczeństwo” (kontynuacja „Przeglądu Społecznego”). 1907-1910.
Działalność społeczna:
1900-1915, członek Towarzystwa Kolonii Letnich; 1904 i 1907 wychowawca bezpłatny na koloniach dla chłopców żydowskich („Michałówka”), 1908 – dla chłopców chrześcijańskich („Wilhelmówka”).
1902, działalność w bezpłatnych czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, skupiającego przedstawicieli liberalnej inteligencji warszawskiej.
1902, członkostwo Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego, jednego z nielicznych legalnych stowarzyszeń polskich prowadzących działalność społeczno-oświatową.
1908, członkostwo Towarzystwa „Pomoc dla Sierot”, od 1909 – zarządu Towarzystwa, od 1910 – w komisji budowy gmachu Domu Sierot (położenie kamienia węgielnego 14 czerwca 1911).
1911, współpraca z V Oddziałem Towarzystwa Kultury Polskiej, który po rewolucji 1905 prowadził działalność oświatową w środowiskach robotniczych (14 odczytów).
Praca lekarska:
Po otrzymaniu dyplomu, posada lekarza miejscowego w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie przy ulicy Śliskiej 51. Szpital, obliczony na 20-25 łóżek, przeznaczony był dla dzieci wyznania mojżeszowego, leczył bezpłatnie, utrzymywał się z zapisów.
Współpraca z pismami „Krytyka Lekarska” (1906-1907), „Wiedza” (Obrazki szpitalne, 1908-1909), „Medycyna i Kronika Lekarska” (1909-1910), „Przegląd Pediatryczny” (1911). Odczyty z dziedziny pediatrii m.in. w Stowarzyszeniu Akuszerek, w Związku Młodzieży.
Podróże:
1899 (lato), pobyt w Szwajcarii, głównie w Zurychu – śladami Pestalozziego, także w Bazylei na Kongresie Syjonistycznym.
1907/1908 studia w Berlinie z pediatrii u prywatnych uczonych, praktyka w klinikach dziecięcych. 1910, półroczny pobyt w Paryżu dla uzupełnienia studiów medycznych.
1911, miesięczny pobyt w Londynie, zwiedzanie szkoły i przytułku dla dzieci w Forest Hill.
Publikacje literackie:
„Dzieci ulicy”, 1901; „Koszałki opałki” (wybór felietonów z pisma „Kolce”), 1905; „Dziecko salonu”, 1906; „Mośki, Joski i Srule”, 1910; „Józki, Jaśki i Franki”, 1911.
Udział w wojnie rosyjsko-japońskiej:
1905, powołany na front dalekowschodni, jako poddany rosyjski, dociera z wojskiem do Mandżurii; pełni służbę przy pociągach sanitarnych, nadsyła dwie korespondencje z frontu („Głos” 1905), wraca z frontu w marcu 1906.
Więzienie:
W 1909 r. aresztowany z powodów politycznych; przebywa czas jakiś w jednej celi z Ludwikiem Krzywickim, socjologiem i działaczem socjalistycznym.
Dom Sierot:
W 1912 (7 października) rozpoczyna pracę jako Dyrektor Domu Sierot w nowo wybudowanym gmachu przy ulicy Krochmalnej 92; za pracę tę nie pobiera wynagrodzenia.
27 lutego 1913 – uroczyste otwarcie Domu nabożeństwem w sali rekreacyjnej oraz przemówieniem kaznodziei Wielkiej Synagogi, Samuela Abrahama Poznańskiego; Korczak wygłasza programową wypowiedź „Ku otwarciu Domu Sierot”.
Publikacje literackie:
„Bobo”, 1914. Zawartość: „Bobo” (Studium-powiastka); „Feralny tydzień” (Z życia szkolnego); „Spowiedź motyla”.
Publikacje pedagogiczne:
„Jak kochać dziecko. Dziecko w rodzinie”, 1919; „Momenty wychowawcze”, 1919, „Jak kochać dziecko: Internat. Kolonie letnie. Dom Sierot”, 1920, „Prawo dziecka do szacunku”, 1928.
Udział w wojnach:
1914 powołany do wojska rosyjskiego, służy jako ordynator polowy szpitala wojskowego na Ukrainie; w czasie trzydniowego urlopu (1915) jedzie do Kijowa, gdzie poznaje Marię Rogowską-Falską, późniejszą dyrektorkę „Naszego Domu”; po demobilizacji z wojska (1917) udaje się znów do Kijowa i podejmuje pracę lekarza pediatry w przytułkach dla dzieci ukraińskich oraz psychologa w polskim przedszkolu.
Obserwuje rozgrywające się w tym mieście wydarzenia rewolucji bolszewickiej 1917 i wojny domowej.
1919-1920 bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej w randze majora, pracuje w wojskowych szpitalach epidemicznych, zaraża się tyfusem. Chorego pielęgnuje matka, która zarażona – umiera (11 luty 1920).
Współpraca z czasopismami:
„W słońcu” (pismo dla dzieci) 1913-1926; publikuje tu m.in. fragmenty gazetki tygodniowej Domu Sierot i felietony polityczne dla dzieci; „Głos Nauczycielski” 1919; „Opieka nad Dzieckiem” 1923-1931; „Dos Kind” (miesięcznik w języku żydowskim) 1924-1938, artykuły tłumaczone; „Szkoła Specjalna” (kwartalnik) 1924/1925-1938/1939.
Działalność społeczno-oświatowa:
1919 współpraca z organizacjami: Centralny Komitet Pomocy dla Dzieci (powołany w niepodległej Polsce dla pomocy dzieciom – ofiarom wojny); Wydział Opieki nad Dzieckiem Robotniczym przy Centralnej Komisji Związków Zawodowych; Fundacja Polsko-Amerykańskiego Komitetu Pomocy Dzieciom, gdzie reprezentuje żydowskie instytucje pomocy; 1921 współinicjuje założenie Towarzystwa „Nasz Dom”, mającego na celu wspomaganie sierocińca dla polskich dzieci robotniczych „Nasz Dom” w Pruszkowie; z sierocińcem tym, kierowanym przez Marię Falską, współpracuje od 15 listopada 1919, współtworzy jego założenia wychowawcze; w 1935 usuwa się ze współpracy z „Naszym Domem” (od 1930 w nowym budynku na Bielanach w Warszawie), pozostając nadal członkiem Towarzystwa.
Nauczanie:
1919-1923 wykłady z psychologii w żydowskiej szkole pielęgniarek dla dzieci (kierowniczka – dr Anna Braude-Hellerowa).
1921 odczyt Wiosna i dziecko, inaugurujący cykl odczytów o dziecku, organizowany przez Polsko-Amerykański Komitet Pomocy Dzieciom.
1922 współpraca z Państwowym Instytutem Pedagogiki Specjalnej (dyrektorka – Maria Grzegorzewska).
1922/1923 wykładowca w seminarium dla freblanek, organizowanym przez żydowskie stowarzyszenie kulturalno-oświatowe „Tarbut”.
1925/1926 wykładowca psychologii dziecka w Państwowym Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej.
1929 wykłady pt. „Społeczeństwo dziecięce” w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej.
1930 dwugodzinne zajęcia raz w tygodniu w Państwowym Instytucie Nauczycielskim; odchodzi w 1935 na znak protestu przeciw odwołaniu przez władze dyrektorki – Marii Grzegorzewskiej.
Publikacje literackie:
„Król Maciuś Pierwszy”, 1923; „Król Maciuś na wyspie bezludnej”, 1923; „Bankructwo Małego Dżeka”, 1924; „Kiedy znów będę mały”, 1925; „Bezwstydnie krótkie”, 1926; „Prawidła życia. Pedagogika dla młodzieży i dorosłych”, 1930.
9 października 1926 inauguracyjny numer „Małego Przeglądu”, pisma dla dzieci, pisanego przez same dzieci, drukowanego jako dodatek tygodniowy do wydawanej w języku polskim żydowskiej gazety „Nasz Przegląd”. Korczak założył to pismo i prowadził je do 1930 (później redakcję przejął Igor Newerly).
Radio:
15 stycznia 1935 inauguracja audycji radiowych dla dzieci w Polskim Radiu, znanych jako gadaninki radiowe Starego Doktora; prowadził je Korczak z przerwami do 1939 (niektóre audycje także dla dorosłych, w 1938 – powieść radiowa Moje wakacje).
Teatr:
1 października 1931 premiera dramatu „Senat szaleńców” w Teatrze Ateneum w Warszawie ze Stefanem Jaraczem w roli głównej; 1934 książkowa publikacja powieści „Kajtuś Czarodziej”.
Kolejne podróże:
Przełom września i października 1934 pierwsza podróż do Palestyny, lipiec-sierpień 1936 druga podróż; planowana – trzecia (na rok? na stałe?) nie dochodzi do skutku z powodu wojny.
Współpraca z czasopismami (tłumaczenia):
„Olami” (Mój świat), 1935-1938; „Olami Hakatan” (Mój mały świat) 1936, 1938 – wydawane w Warszawie dwutygodniki w języku hebrajskim; [1]”Hechaluc Hacair” (Młody Pionier), 1938-1939 i „Haszomer Hacair” (Młody Strażnik), 1938 – wydawane w Warszawie miesięczniki w języku hebrajskim.
Prace literackie:
„Uparty chłopiec. Życie Ludwika Pasteura”, 1938; „Ludzie są dobrzy”, 1938 (Biblioteka Palestyńska dla Dzieci); „Trzy wyprawy Herszka”, 1939 (Biblioteka Palestyńska dla Dzieci); „Pedagogika żartobliwa: Moje wakacje. Gadaninki radiowe Starego Doktora”, 1939; „Dzieci Biblii, Mojżesz”, tłumaczenie hebrajskie w czasopiśmie „Omer” (Tel Awiw) 1939.
II Wojna Światowa i ostatnie dni
W pierwszych dniach wojny zgłasza się do Służby Polskiego Radia, wygłasza pogadanki dla dzieci, nawołuje do spokoju. Zabiega niestrudzenie o społeczne wsparcie dla Domu Sierot, organizuje dla jego pensjonariuszy kolonię letnią (czerwiec-lipiec 1940). W czasie przesiedlenia Domu do getta zostaje aresztowany za nienoszenie nakazanej Żydom przez władze okupacyjne opaski z gwiazdą Dawida (listopad 1940). Przez miesiąc przebywa w więzieniu. Wraca do Domu Sierot znajdującego się już w obrębie getta przy ulicy Chłodnej 33. W październiku 1941 następuje kolejne przesiedlenie Domu na ulicę Sienną 16 – Śliską 9. W lutym 1942 Korczak podejmuje się dodatkowej opieki nad zaniedbanym internatem dla sierot przy ulicy Dzielnej 39. Od maja do sierpnia tego roku pisze Pamiętnik. 18 lipca odbywa się w Domu inscenizacja sztuki Rabindranatha Tagore Poczta, która w zamyśle Korczaka ma przygotować dzieci do godnej i świadomej śmierci. 22 lipca rozpoczyna się w getcie akcja zagłady. 5 sierpnia Dom Sierot zostaje wyprowadzony na Umschlagplatz; Korczak wraz z dziećmi i personelem odjeżdża wagonami do obozu zagłady w Treblince.
Prace literackie – szczegółowo:
1898 r.
Pracę literacką rozpoczął od dramatu „Którędy”, wyróżnionego na konkursie „Kuriera Warszawskiego”
1901 r.
„Dzieci ulicy”
W książce tej opisuje przeżycia i rozterki dzieciństwa. Treść utworu wskazuje już na przyszłe zainteresowania autora.
1906 r.
„Dziecko salonu”
„Sukces powieści jest natychmiastowy, wiele się o niej mówi, pisze i dyskutuje…”24
Zawarł w niej krytykę mieszczańskiej rodziny i jej metod wychowawczych. Książka ta przyniosła mu w owych czasach wielką sławę.
1910—1911 r.
„Jośki, Mośki i Srule”, „Józki, Jaśki i Franki”
Książki te może czytać każdy, zarówno dziecko, jak i dorosły. Są to reportaże literackie z pobytu autora na koloniach letnich.
„Koloniom letnim zawdzięczam wiele. Tu po raz pierwszy spotkałem się z gromadą dzieci i w samodzielnej pracy poznałem abecadło praktyki wychowawczej”25. W książkach tych zawarta jest świetna znajomość psychiki dziecięcej, pełen szacunku i zaufania stosunek pisarza do dziecka.
1912 r.
„Sława”
Książka opowiada o polskich dzieciach warszawskiego proletariatu.
„…Troje dzieci z warszawskiego podwórka, dzieci tragicznie zaplątanych w smutne, trudne i nieprzychylne życie dorosłych, postanawia dążyć do sławy…” 26.
1914 r.
„Feralny tydzień”
Utwór powstał w pierwszym okresie pobytu autora w Domu Sierot.
„Jest to przejmująca wizja smutku i bezradności miernie uzdolnionego dziecka w rosyjskiej szkole i w mieszczańskim domu”27.
1920—1921 r.
„Jak kochać dziecko”
„Pisałem tę książkę w lazarecie polowym, pod huk armat, w czasie wojny…”28.
Wykłada w niej swoje zasady pedagogiczne. Wydana w roku 1922.
1926 r.
„Bankructwo małego Dżeka”
„…świetna, pełna humoru powieść dla dzieci…”29. Jest to historia perypetii amerykańskiego chłopca, który chce założyć w szkole spółdzielnię uczniowską. Ta „powieść amerykańska i finansowa” — jak ją żartobliwie nazywa autor — staje się ulubioną lekturą tysięcy dzieci. Tłumaczona na wiele języków.
1928 r.
„Król Maciuś pierwszy”
„Właśnie w tej opowieści o rządach i klęsce Króla Maciusia… wyraziły się najpiękniej nadzieje i rozczarowania Korczaka. Nie wierząc w odnowienie świata przez solidarną walkę mas pracujących, stworzył obraz powszechnej solidarności dzieci”30.
„Przecież to największe szczęście żyć, pracować, walczyć, żeby lepiej było na świecie” (Król Maciuś Pierwszy) Jest to najsławniejsza książka Korczaka dla dzieci. Inscenizowana jako przedstawienie teatralne i widowisko baletowe. Sfilmowana w r. 1958 przez Wandę Jakubowską z J. Wyrzykowskim w roli Maciusia. W r. 1961 w Szczecinie odsłonięte dla dzieci pomnik Króla Maciusia Pierwszego — dłuta M. Wettera.
Po książkę tę sięgają do dziś nie tylko dzieci. Sięgnij i TY
1929 r.
„Prawo dziecka do szacunku”
„Dzieci — nie przelotnie spotkany znajomek, którego można minąć w pośpiechu, którego zbyć łatwo uśmiechem i pozdrowieniem…”
(J. Korczak: Prawo dziecka do szacunku)
1930 r.
„Prawidła życia”
Pedagogika dla dzieci i dorosłych.
1931 r.
„Król Maciuś na wyspie bezludnej”
Książka powstała na skutek kierowanych do autora żądań młodych czytelników o dalszy ciąg „Króla Maciusia Pierwszego”.
1934 r.
„Kajtuś czarodziej”
„Zanim zacząłem pisać opowieść o Kajtusiu, rozmawiałem z chłopcami o czarach, z dziewczynkami o wróżbach… Chciałem, aby książka była ciekawa” 31.
1937 r.
„Uparty chłopiec”
Opowieść o młodych latach Ludwika Pasteura. Książka dla starszych dzieci.
1939 r.
„Pedagogika żartobliwa”
Ostatni utwór pisarza.
1942 r.
„Pamiętnik” – Spisany w warszawskim getcie w okresie od maja do sierpnia. Pamiętnik ten jest wstrząsającym obrachunkiem życia, dokumentem epoki.
Żródło: Internet, Wikipedia
Źródła cytatów:
26, 27, 29 — H. Mortkowicz–Olczakowa: Janusz Korczak. W-wa 1966 s. 106, 107, 119;
32 — [Bart]: O Januszu Korczaku, pisarzu, który kochał dzieci. „Poradnik Bibliotekarza” 1962 nr 9 s. 270—275;
24, 25, 28, 30, 31 — M. Jaworski: Janusz Korczak. W-wa 1973 s. 79, 41, 63, 85, 91;
Dodaj komentarz